ಮಾನವನ ಜೀವನದ ಪರಮ ಗುರಿ ಏನೆಂದು ಕೇಳಿದರೆ, ಅದು ಕೇವಲ ಭೌತಿಕ ಯಶಸ್ಸು ಅಲ್ಲ. ನಿಜವಾದ ಗುರಿ – ಆತ್ಮಸಾಕ್ಷಾತ್ಕಾರ. ಆದರೆ ಈ ಆತ್ಮವನ್ನು ಅರಿಯುವುದು, ತಲುಪುವುದು – ಎಲ್ಲವೂ ದೇಹದ ಮೂಲಕವೇ ಸಾಧ್ಯ. ಆತ್ಮ ಶಾಶ್ವತವಾದ ಸತ್ಯವಾದರೆ, ದೇಹ ತಾತ್ಕಾಲಿಕವಾದ ಮೂಲಕ. ಆದರೆ ಇವೆರಡರ ನಡುವೆ ತುಂಬಾ ನಾಜೂಕಾದ, ಗಂಭೀರವಾದ ಸಂಬಂಧವಿದೆ.
ದೇಹವೆಂಬ ಶರೀರವೇ ಸಾಧನೆಯ ಕಪ್ಪುಪಾತ್ರೆ. ನಾವು ಜಪ ಮಾಡಲಿ, ಧ್ಯಾನದಲ್ಲಿರಲಿ, ತಪಸ್ಸು ಮಾಡಲಿ – ಇವು ಎಲ್ಲವೂ ದೇಹದ ಸಹಕಾರವಿಲ್ಲದೆ ಅಸಾಧ್ಯ. ದೇಹವಿಲ್ಲದೆ ಉಸಿರಿಲ್ಲ. ಉಸಿರಿಲ್ಲದೆ ಪ್ರಾಣಶಕ್ತಿ ಇಲ್ಲ. ಪ್ರಾಣಶಕ್ತಿ ಇಲ್ಲದೆ ಧ್ಯಾನ/ಜಪದ ಶಕ್ತಿ ಇಲ್ಲ. ಹಾಗಾಗಿ ದೇಹವನ್ನು “ಸಾಧನೆಗಾಗಿ ಸಿದ್ಧಗೊಳಿಸಿದ ಉತ್ಸವ ಮಂದಿರ” ಎಂಬಂತೆ ನೋಡಬೇಕು.
ಶಾಸ್ತ್ರಗಳೆಲ್ಲವೂ ದೇಹ ಶುದ್ಧತೆಯನ್ನು ಮೊದಲ ಮೆಟ್ಟಿಲೆಂದು ಹೇಳುತ್ತವೆ. ಪತಂಜಲಿ ಯೋಗದಲ್ಲಿ “ಶೌಚಾತ್ ಸ್ವಾಂಗಜುಗುಪ್ಸಾ ಪರೈರಸಂಸರ್ಗಃ” ಎಂಬ ಸೂತ್ರವಿದೆ. ಅಂದರೆ ಶೌಚ (ದೇಹ ಶುದ್ಧತೆ) ಸಾಧನೆಯ ಮೊದಲ ಅಂಗ. ದೇಹವನ್ನು ಪಾವನವಾಗಿ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡಾಗ ಮನಸ್ಸು ಶಾಂತವಾಗುತ್ತದೆ. ಮನಸ್ಸು ಶಾಂತವಾದಾಗ ಆತ್ಮದ ಸ್ವರೂಪ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗುತ್ತದೆ.
ಶ್ರೀರಾಮಕೃಷ್ಣ ಪರಮಹಂಸರು, ವಿವೇಕಾನಂದರು, ರಮಣ ಮಹರ್ಷಿಗಳು ಎಲ್ಲರೂ ದೇಹವನ್ನು ನಿರಾಕರಿಸಿದವರಲ್ಲ. ಆದರೆ ದೇಹವನ್ನು ಉಪಯೋಗಿಸಿದರು – ಸಾಧನೆಯ ಸಾಧನವಾಗಿ. ದೇಹವನ್ನು ದೇಹವೆಂದು ನೋಡುವುದಿಲ್ಲ. ಅದು ದೇವಾಲಯ. ಆತ್ಮ ಎಂಬ ದೇವರು ಅಲ್ಲಿ ನೆಲೆಯಾಗಿದೆ.
ಮಾನವನ ಇಂದ್ರಿಯಗಳು ದೇಹದ ಮೂಲಕವೇ ಜಗತ್ತನ್ನು ಕಾಣುತ್ತವೆ. ಆದರೆ ಇಂದ್ರಿಯಗಳ ನಿಯಂತ್ರಣದಿಂದಲೇ ಆತ್ಮದ ಅರಿವು ಸಿಗುತ್ತದೆ. ದೇಹ ಎಂಬ ನದಿ ಕದಡದಿರಲಿ ಎಂದು ಇಂದ್ರಿಯಗಳನ್ನು ನಿಯಂತ್ರಿಸಬೇಕು. ಇಲ್ಲದೇ ಆತ್ಮದ ನದಿಯ ತಳ ನೋಡಲಾಗದು.
ದೇಹವನ್ನು ಕಡೆಗಣಿಸುವದು ಆತ್ಮವನ್ನು ದೂರವಿಡುವಂತಾಗಿದೆ. ದೇಹವನ್ನು ಪೂಜಿಸಬೇಕು ಎಂದು ಅರ್ಥವಲ್ಲ, ಆದರೆ ದೇಹವನ್ನು ಪಾವನವಾಗಿ, ನಿಯಮಿತವಾಗಿ, ನಿಯಂತ್ರಿತವಾಗಿ ಇರಿಸಿ ಆತ್ಮವನ್ನು ಅರಿಯುವ ಹಾದಿಗೆ ಮುಂದಾಗಬೇಕು. ಏಕೆಂದರೆ – “ದೇಹದರ್ಶನದಿಂದಲೇ ದೇವದರ್ಶನ ಸಾಧ್ಯ”
“ಸೂಕ್ಷ್ಮದತ್ತ ತಲುಪಲು ಸ್ಥೂಲದ ಸಹಾಯ ಬೇಕು”
“ಆತ್ಮದ ಸಾಧನೆಯ ಮೊದಲ ಹೆಜ್ಜೆ – ಶುದ್ಧ ದೇಹ.”
- Dharmasindhu Spiritual Life
